بیرون از خود به قلم جستجوگر(فرزانه شیدا)
شعر و ادبیات -شاعرانه هابیرون از خود به قلم جستجوگر(فرزانه شیدا)
شعر و ادبیات -شاعرانه هاشعری از استاد شهریار/ استاد ادیب برومند/شعری از فرزانه شیدا
نجات آذربایگان
استاد ادیب برومند " شاعر ملی ایران "
ساقیا لبریز کن اکنون که ماه آذر است
ساغری آن آب آذرگون که بس جان پرور است
باده پیش آور ، که در آذر مه فرخنده فال
ملک آذربـایجــان آســـوده از شور و شــر است
هر که را امروز میبینی ز غمخواران ملک
شاد و خندان است و او را حال حالی دیگر است
بی خلاف امروز از شادی نمیگنجد به پوست
هر که را شور وطن ، جوشنده از مغز سر است
خاصه آذربایجانی ساز عیش آرد به چنگ
چون رها از چنگ دزد و جانی و غارتگر است
شکر ایزد که این نـــــیـــکو دیار دلــفــروز
پــــــــاک از لــوث وجــود خـایــن بد گوهر است
***
شرح قتل و غارت یغماگران بی وطن
داستانی دلــخراش و قصه ای حزن آور است
دسته ای دزد و مهاجرفرقه ای دزد و پلید
خواستار قطع این خــــــّرم دیـــــار از کشور است
محفل مردم کشان غول پیکر ، جابـجای
بـــــــی گمان مانند زهـــــــر آلود کـــام اژدر اسـت
کوچه هاتاریک ووحشت زای وآغشته بخون
خانه ها ویران و دهشت انگیز و بی بام و در است
این همه زاییده قومیست بد خواه و عنود
کش گروهی خـــایــن و دزد و حرامی سرور است
قائد بی نام و عارش ، آشنا را خصم جان
سرور بی بنــد و بارش ، اجـنـــبــی را چاکر است
پیشه اش درنده خویی دکه اش دام هلاک
وانـــگــهی در راســت بازار خــطا پیشه ور است
دین او حقد و حسد، منظور او کین وعناد
کیــــش او زور و ســــتم معبود او زور و زر است
لشکرایران به میدان تاخت اکنون وین گروه
هـمــچـو روباهـگـیـران از بــر شــیــر نـــر است
تانک در صحرا به سان ابر می بارد فشنگ
توپ در هامون طنین انداز، هـمچون تندر است
لاجرم زآن دودمان جیش فدایی هرکه بود
جمله زی خارج گریزان همچو دود از مجمراست
هرخیانت پیشه را آخـر چنـــین باشد سـزای
لـــعـــن مردم خـــایـــن بــی آبرو را کـیـفـر اسـت
مژده این نصرت اندر یاران دلنواز
لیک درچشم حریـفان ، همچو نوک نشتراست
بار دیگر ثابت آمد کاسمانی ملک جــم
جــاودان در برج استــقــلال ، تابان اختر است
باردیگرامتحان شدکین گرامی سرزمین
روسپـــیــد از آزمایش های چرخ اخضــر است
آری آری روسیاهی فرع کافر مسلکی است
روسپید است آنکه مستهظر به لطف دارو است
این همان ملکی است کاندر ادوار کهن
در بروج سروری ، رخشــنــده مهر خاور است
عاقبت جبران کند ننگ شکست داریوش
گر زمانی روبرو با حـمـله اســـــکــــنـــدر است
***
هست آذربـــایـــجــــان سرمنزل آزادگــــــان
مـــــهــر ایران گرد آزادگان را چنبر است
این گرامی خطه ایــران را برازنده سریسـت
ســر بهر جا رو نماید ، همعنان پیکر است
نی شگفت آید گر ایران را بود خدمتـگـــزار
پور صاحبدل همانا مام خود را یاور است
نی عجب باشد که گردد گرد او پروانه سان
چرخ اندر کارگه گردننده حول محور است
این نه جای غم که باشد مردمش ترکی زبان
آری آری همــدلی از همزبانی خوشتر است
نام ایـــــران اهـل آنجا را بود نقش ضمیر
این حقیقت مر جهان را ثبت اندر دفتر است
باســتـــــانی خطه زرخیز آذربایـــــجــــــان
تا جهان بوده است وخواهدبودایران راسر است
روز عیش و شادمانی همنوای میهـن است
گاه سوگ و اشکـباری ، غمگـسارکشور است
کامران بادا در آغوش سلامت مـلـک جم
تا پسند خاطر شاعر، بت سیـــمـیـنـبـر اســت
خشک بادا ریشه عمر خیـانــــت پروران
تا به باغ و بوستان شاخ و درختان را براست
طبع مواجّـــت ادیبا بس گهرزایی نمود
آفرین بر بــحــر طبعی کین چنین پهناور است
شعری از فررانه شیدا شاعره مقیم نروژ
باورم کن ( وطن )
باورم کن که مرا نامی هست .
گرچه گمنام و غریب ..
گرچه افتاده رهم در غربت...
گرچه بیگانگیم وسعت یافت ...
وسعتی ژرف تر از دیروزم!
....گــرچه روزی...
ز سر غصه بخود میگفتم:
...(کاش غربت بودم )....
ناشناسی در خود
که کسی نام مرا نیز نپرسد از من!
و کنون خانه در این خانه غربت دارم...
ناشناسی ز همه دهر غریب ...
آشنا نیست کسی با نامم!!!
و مرا نامی هست ...
گرچه گمنام و غریب!!!
تو مرا باور کن
تو که این شعر مرا میخوانی..
.تو که از نام من این میدانی
که من آن هموطنم...
مانده در خانه غربت در دور
...آنور آب ولی ...
وطنم سبز و سفید و سرخ است
لاله هایش بسیار!!!
چشم بسیار کسی منتظرم ...
چشم من نیز براه!!!!
ناشناسم اما
نه برای تو که این شعر مرا میخوانی
تو که معنای همه بیت مرا میدانی ...
بی هرآن ترجمه ای !!!
تو مرا باور کن
که اگر دور ز خاک وطنم...
دل من ایرانی ست
و دل ایرانی
هرگز از یاد وطن غافل نیست...
تو مرا باور کن
که کنون نام مرا میدانی ..
...آنور آب ولی...
وطنم سبزو سفیدو سرخ است
و پنـــاهش ؛الله؛
و پنـــاهش "الله"
سروده : فــرزانه شــــیدا
