جاده خاکستری از ف.شیدا
 
 
 
دستهای گشوده جاده
 
 
 گوئیا  بخویش میخواندم مرا
 
 
وترانه ی رفتن را
 
 
در وجودم به ترنم نشسته است
 
 
با من بگو در کجای این
 
 
 جاده ی خاکستری خاموش
 
 
در کدامین نقطه ....قلب مرا
 
 
آرام خواهد بخشید
 
 
میدانم ...جز آنجا
 
 
آنجا که خانه عشق است و آرزو
 
 
آرام نخواهم گرفت
 
 
وجاده ...آه ...جاده
 
 
در امتداد  ساکت خویش
 
 
مرا تا کجا که نمی برد !
 
 
آه که این ره کشیده خاموش
 
 
میداند...آری میداند
 
 
در جستجوی عشق
 
 
(تنها) به جاده های رفتن دل  سپرده ام
 
 
تا بیابم دوباره گی عشق را
 
 
در ختم مرگ عاطفه ها!!!!
 
 
۱۸ اسفندماه ۱۳۶۸
 
 
فرزانه شیدا
 

Farzaneh Sheida