بیرون از خود به قلم جستجوگر(فرزانه شیدا)
شعر و ادبیات -شاعرانه هابیرون از خود به قلم جستجوگر(فرزانه شیدا)
شعر و ادبیات -شاعرانه هاخود شناسی به قلم جناب آقای اصغر ناظمی
این حقیقت وجودی ماست
«نیمه ناشناخته وکشف نشده وجود انسان»
که قابل تجزیه وتفکیک نیست ودچارهیچ انحراف نمی گردد
ومبرای ازآلودگی هاست .سرگردان هیچ پرسش وابهامی نمی شود
وآنچه را که دمادم می نگرد دنیای شگفتی وحیرت است
وانسان تنها با کشف حقیقت وجودی خویشتن است
که ازهرگونه انحراف وپلیدی ودیدن
هرگونه آسیب وزیانی مصون ودرامان می ماند
انسان موجودی آزاد ورها آفریده شده است
اما هیچکدام ما ازانسان ها آزاد ورها زندگی نمی کنیم
وهرکدام سرگرم دل مشغولی های خویشتن
«ویادراسارت دل مشغولی های خود » هستیم .
دل بستگی ها وتعلقات که نیازمبرم وحیاتی وانسانی ما
نیستند بلکه ابداعات فکر«ذهن شرطی» ما هستند
همچنان مارا به خود مشغول می دارند .
نکته جالب اینجاست که شاید غالب ما انسان
ها با توجه به وضعیت وساختارروانی «ماهیت ذهنی خویشتن»
بسیاری ازاعمال خطا را درخود مشاهده می کنیم ،
خطای مسلم آنها برایمان قابل شهود است
وعیب خودرا درک می کنیم اما به دلیل عدم آگاهی
ازماهیت واقعی خویش« ساختاروماهیت ذهن وعملکردفکردرخویشتن»
و صدها دلیل ناموجه ولی عقلانی دیگربیرونی خودرا
توجیه نموده وهمچنان به سرگرمی خودادامه می دهیم .
نکته جالب تردیگراین است که هرکدام ازما عیب وخطای دیگران
را ریزودرشت دیده وعیوب دیگران را با میکروسکوپ
نگاه می کنیم اما چشم مان را برخطاهای خود بسته وخودرا
بی عیب وفاقد نقص تلقی میکنیم .
حال اگرقضیه برعکس می شد
«که لازمه آن کسب آگاهی درمورد ماهیت وساختارذهنی
درخود ومشاهده اعمال ورفتارهای فکردرخویشتن است»
ودربرابرعیوب خود وضعف های خویش
حساس تروعمیق ترمی شدیم
. اول دچارخطای کمتری می گشتیم .
چون با بازبودن چشم مان دربرابراعمال خود دیگرکمتردست
به عمل خطامی زدیم . دوم دیگردربرابرعیوب ونواقص
دیگران حساسیت وواکنش مان کم وکمترمی شد
وعیب دیگران را نمی دیدیم بلکه تنها بینای
عیب خود ورفع آن بودیم که نتیجتآ آرامش بیشتری
داشتیم ودرگیری کمتری با دیگران پیدا می کردیم
وجهان پرازخشونت وبیرحمی فعلی به دنیایی
سرشارازصلح ودوستی وبرابری وآرامش تبدیل می گردید .
آیا غیرازاین است ؟
عیب ذهن ما این است که با تفکرات پیچیده خودش ،
حصاروزندانی برای ما آفریده ومارا قویآ گرفتارخود می نماید
. مشکل اینجاست که ما تفکرذهن خودرا
«وحی منزل» تلقی کرده واسیرآن می شویم .
وشاهکاردراین است که این خطای ذهن ولغزش را بتوانیم
دریک آن ویک لحظه درضمیرخود مشاهده کنیم
وهمین مشاهده ناب مارابرای همیشه ازاسارت
ذهن وحشی خود نجات میدهد .
البته همین اسارت تراژدی غم انگیززندگی بشری است
که قرنها استمرارودوام یافته است .
قبول ویا عدم قبول این واقعیت مشکلی را ازما حل نمی کند
فقط «دیدن» ومشاهده اعمال ذهن درخویشتن است
که مارا رهایی می بخشد .
ذهن ما جزجدال وستیزوجزرنج واندوه ومرارت را نمی شناسد
چون قرنهاست که همین قالبهای مخرب را به ذهن خود
القاء کرده ایم وبه آن شناسانده ایم .
ذهن امروزچون یک فایل کامپیوتربا برنامه ریزی هایی
که شده است مارا ناخودآگاهانه دراسارت وقید خود دارد .
اگرهمت کنیم وبا جدیت بیشتری ذهن را تحت مشاهده
وبررسی وکنترل خود درآوریم می توانیم
خودمان را با رویت ودیدن «ذهن شرطی»
ازاسارت نجات بدهیم .
البته لازمه اش مطالعه کتابهای «خودشناسی» است
«خود» یک موجود خیالی ووهمی ست که درذهن ما
خانه کرده است
وماعنان اختیارشخصیت وهویت خودرا ناخودآگاهانه به دست
او سپرده ایم وهیچگاه به این صرافت نیزنمی افتیم
که ازخوابی که اسیرآن شده ایم بیدارشویم .
درصورتیکه همه چیزما وگمشده حقیقی ما
دربیداری ماست که تجلی می کند .
وتا زمانی که درخواب باشیم گرفتارتوهم وخیالی بیش نیستیم .
آیا فکرمی کنیم تمام توانایی مغزی ما همین است
که ازآن باخبریم یا توانایی های دیگری هم مغزما
میتواند داشته باشد ؟
مغزما جززندگی روزمره واندوه ورنج را برای ما
به ارمغان نمی آورد
ولی آیا ممکن است ظرفیت های دیگری
نیزمغزداشته باشد که مارا ازخفقان روزمره گی
نجات داده وازتنگنای ظلمت وبیم واندوه
رهایی ببخشد ؟..........
مادربیرون ازخویش گرفتارسراب هایی مهلک وفریبنده
می شویم که مارا به دیارهلاکت ونیستی روانه می سازند
ولی با بازگشت بخویشتن وتفحص وجستجوی عمیق درخود
به نوری لایزال دردرون مان دست می یابیم که مارا
به مقصد واقعی مان رهنمون می گردد
*) لوح محفوظ
چرا ،
ازخود نمی پرسیم ؟
چه رازاست اینچنین باما –
به ویرانی کشاند دم به دم مارا .
یکی گوید ؛
«من» است ثقل وجود من .
نباشد هیچ وپوچیم ما .
یکی گوید؛
«خود» است فرمانده اعمال
هم اوشرط بقای ماست .
***
سوال اینجاست ؛
نباشد گر«من» و«ما» ،
نیستیم آیا دگربرپا؟
.........................................
تمام«راز» ما این است .
همین مرکز، بلی –
سربسته مارا سرّ تمکین است .
نباشد......... نیستیم آیا ؟
ویانه ،
- سوء تعبیری –
دهد بربادعمرما ؟-
***
«من»و«ما» ترس وبیم وآرزوو، رنج ومِیلِ ماست .
نیت ها وغرض هامان همه ،
زین های وهو برپاست .
«توجه» گرکه باشد ، میرود این بوالهوس برباد .
به فعل خود نداریم چون توجه –
می شویم پابند این افسون پرغوغا .
چنان بیگانه ایم با خویشتن ، صدحیف
حضورروشن خودرا نمی بینیم دراین ماوا .
***
به خواب افتاده ایم ، زنهار
نمی بیند دریغا ، چشم وگوش ما
به خواب افتاده ایم ، ای وای
نمی گردیم ازاین خواب گران بیدار
به «قدرت» می کنیم رو ، هرچه دراین خواب ناهنجار.
روان سازیم رود خون .
مباح است این عمل ،
زینهار.
سرابی کورومبهم ، روبرومان نیست ؟
فراترزآن نمی بینیم دگر، اینجا
«خود» است فرمانده اعمال شوم ما
به مردابی کشاند دم به دم مارا .
نمی گردیم چرا ؛
زین خواب شوم خویشتن بیدار؟
نمی گردد چرا -
چشم بشریک لحظه آیا باز؟
ببیند همچورودی ، روشن وشفاف وجاری ، هرنفس خودرا
بیابد «لوح محفوظی» که چون آیینه نزد اوست
کند تا بعدازآن ، تاماورای این زمین وآسمان پرواز .
***
بخوابیم ما
دراین آشفته بازارجهان ، ای داد .
دهیم «خود» را به میلِ خویشتن عمری بقا اما .
«من» آری -
اقتدارما به کف دارد .
نمی خواهیم ببینیم ، خویشتن را لیک هرگز ما .
