آسمون...آسمان /سروده هائی از فرزانه شیدا

 
آسمون
 

 

 

 

یه   آسمون      ستاره

 

از    آسمون      میباره

این       دله      بیقرارم

 

دیگه     طاقت      نداره

سکوت شب رو بشکن

 

رو لحظه های  غمگین

تو همزبون    من     باش   

 

ای    آسمون     ستاره

دیگه   دلم  شب و روز

 

فقط        بیاد      اونه

دلم   تو   این     جدایی

 

همیشه           بیقراره

 

 

 

 

آسمان

آسمان این گسترده  آبی و پر پرواز

 

گویا خانه من بود

 

یا مأنوس با دلم

 

میخواستم سر بر سینه اش نهاده

 

با ابرهایش همراه شوم درروزهای بارانی

 

گرمی خورشید را همد ل باشم در روزهای آفتابی

 

میخواستم با بادها در سفر با

 

ابرهای روان همراه گردم

 

میخواستم آینه ام دریا باشد

 

یارم پرنده

 

همزبانم خورشید وماه

 

ستاره ها دوستان شب مهتابی ام

 

میخواستم طبیعت را سخاوت اسمان باشم

 

که در شب  بوسه ای بر گل بود با شبنم 

 

تشنگی  میگرفت از سبزی دنیا

 

با باران

 

میخواستم آسمان باشم

 

گسترده ای سخاوتمند و آبی

 

که آزاد بود و رها

 

بی انتها بود و بیکرانه

 

آسمان

 

 روحم را طلب میکرد

 

من روح خویش به او می بخشیدم

 

اما

 

دنیایم خاکی بود

 

در کره ای مدور محدود در مرزها

 

با رسوم خاکی

 

من از اینجا نیستم شاید

 

قلبم اسمان را فریاد میزند

 

روحم آسمان را میجوید

 

و اگر  جایی باشد در زمین مرا

 

شاید قطعه ای درخاک خواهد بود

 

برای مردن

 

من آسمان را زندگی میکنم

 

 

 

تهیه و تنظیم اشعار : ف . شیدا...شیواااااماهیچ

 

 

 www.mahich.blogfa.com

 

 

 

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد